Charyzmat Zgromadzenia Panien Prezentek zrodził się w czasach po Soborze Trydenckim, kiedy Kościół w szczególny sposób rozważał tajemnice z życia Najświętszej Maryi Panny. Do znanych z tradycji prawd teologicznych jak dogmat o tym, że Maryja jest Matką Boga (gr. Theotokos) czy o dziewictwie Maryi, do kalendarza liturgicznego wprowadzano kolejne święta mówiące o Wniebowzięciu Matki Bożej i Niepokalanym Poczęciu. Święta te podkreślały udział Matki Bożej w tajemnicy zbawienia i stawały się inspiracją do rozwijania duchowości chrześcijańskiej.
Szczególne miejsce w świadomości wierzących XVI wieku zajęła tajemnica Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Świątyni Jerozolimskiej. Wiadomości na temat tego wydarzenia z życia Matki Bożej nie zostały zapisane w Ewangelii. Pochodzą z tekstów apokryficznych (gr. apokryphos – ukryty, tajemny) – z pism wczesnochrześcijańskich, które nie weszły do kanonu pism uznawanych przez Kościół. Podają natomiast fakty legendarne i fantastyczne z życia Pana Jezusa, Matki Bożej, św. Józefa i św. Rodziny.
O ofiarowaniu Maryi w Świątyni Jerozolimskiej mówi przede wszystkim Protoewangelia Jakuba, napisana ok. 140 r. po narodzeniu Jezusa, z której dowiadujemy się, że rodzicami Matki Bożej byli św. Joachim i św. Anna. Zostali rodzicami w bardzo późnym wieku. Dlatego przed swoją śmiercią oddali Maryję na wychowanie i naukę do świątyni, gdy Maryja miała zaledwie trzy lata.
Podobny opis życia Maryi znajdziemy również w apokryfie z VI wieku, zatytułowanym Księga Narodzin Błogosławionej Maryi i Dziecięctwa Zbawiciela, a także w pochodzącym z tego samego czasu innym apokryfie pt. Ewangelia Narodzenia Maryi. Teksty te mówią, że u Żydów istniał zwyczaj, polegający na tym, iż dzieci, nawet jeszcze nienarodzone, ofiarowywano na służbę Bożą do Świątyni Jerozolimskiej. Dziecko, zanim ukończyło piąty rok życia, zabierano na pielgrzymkę do Świątyni i oddawano kapłanowi, który ofiarowywał je Panu. Zdarzało się czasem, że dzieci – przede wszystkim chłopcy – pozostawali dłużej w Świątyni. Uczyli się posługiwania w sanktuarium, pomagali przy sprawowaniu liturgii: składaniu ofiar kadzielnych i krwawych, przynosili wodę i drewno potrzebne do spalania ofiar. Przykładem takiego dziecka posługującego w świątyni jest Samuel, ofiarowany Bogu przez swoją matkę Annę. Pełnił on służbę w Świątyni za czasów kapłana Helego (por. 1 Sm 1-3), aż w końcu sam został prorokiem i kapłanem.
Wspomniane wyżej apokryfy mówią, że św. Anna, matka Maryi, przez wiele lat była bezdzietna. Mimo upływu czasu i starości, nie utraciła wiary i ciągle prosiła Boga o dziecko. Złożyła nawet obietnicę, że jeśli Bóg da jej dziecko, ofiaruje je na służbę do Świątyni. W tych zdarzeniach jest pewne podobieństwo do historii Anny, matki Samuela. Po wielu latach oczekiwania Joachim i Anna doczekali się upragnionego potomstwa. Na świat przyszła córka, której nadali imię Miriam – „umiłowana przez Pana”. Wdzięczni rodzice postanowili oddać ją Bogu.
Ewangelie apokryficzne mówią, że ofiarowanie Maryi miało miejsce na początku Jej życia, gdy miała trzy lata. Jej rodzice, św. Joachim i św. Anna, przynieśli Ją do Świątyni i oddali w ręce kapłana Zachariasza, który kilka lat później stał się ojcem św. Jana Chrzciciela. Maryja pozostała w świątyni około 12 lat.