Dzisiejsze czytania: Oz 14,2-10; Ps 81,6-11.14.17; Mt 4,17; Mk 12,28b-34
Ja jestem Bogiem, słuchaj głosu mego – słyszymy to wezwanie w dzisiejszym psalmie responsoryjnym. Prorok Ozeasz w pierwszym dzisiejszym czytaniu mówi o tym, że pustynia może zamienić się w kwitnący, wspaniały ogród, jeśli człowiek wróci do Pana, swojego Boga. To słuchanie Bożego Słowa w Wielkim Poście jest naszym wychodzeniem na pustynię, przyjmowaniem tego Słowa, rozważaniem go i cierpliwym czekaniem, aż przyniesie ono owoc. Ufamy, wierzymy, że deszcz, który pada na ziemię, nawet gdyby ona była tak bardzo jałowa jak pustynia, nie wraca do nieba, dopóki nie nawodni tej ziemi, dopóki jej nie poruszy i nie sprawi, że nawet pustynia wydaje kwiaty, trawy, czasem też i owoce (por. Iz 55,10). Dzisiaj prorok Ozeasz mówi na czym polega to nawadnianie pustyni: Wróć, Izraelu do Pana, Boga twojego Oz 14,2). Pierwsze wezwanie jest wezwaniem do powrotu, do nawrócenia, zawrócenia. Różne są określenia na wyrażenie tej prawdy, do której Bóg nieustannie wzywa człowieka. W tym słowie: wrócić, nawrócić, zawrócić kryje się cała tajemnica przemiany ludzkiego serca. To, co potem Pan Jezus głośno wyrazi: nawróćcie się (por. Mk 1,15) – metanoete. Metanoia, czyli przemiana całego postępowania, całej ludzkiej postawy.
Wrócić do Boga to znaczy otworzyć na nowo serce na Boga i na Jego sprawy. To znaczy przyjąć postawę pokuty. W tym powrocie do Boga jest też miejsce na proszenie Boga: Panie przebacz. To nieustanne: Przebacz, Panie, przebacz, ludowi Twojemu i nie bądź zagniewany na wieki – pojawia się i powtarza w czasie Wielkiego Postu.
I na koniec jest postawa zaufania, ufania tylko Bogu. Autor natchniony, prorok Ozeasz mówi: Asyria nie może nas zbawić (Oz 14,4). To znaczy: nie można pokładać nadziei w ludzkich potęgach. Wtedy, kiedy on pisał te słowa, Asyria była największym państwem na Bliskim Wschodzie. Wcześniej z historii zbawienia wiemy, że Izraelici ufali Egipcjanom, ufali Babilończykom. Zawsze te ludzkie zaufania kończyły się nieszczęściem, wypędzeniem, niewolą.
Przebacz, Panie, ludowi Twojemu – czyli wracamy do punktu wyjścia, do naszego ludzkiego serca. Tam szukamy przyczyny nieszczęść i niepowodzeń. Postawa, jaka przyjmujemy, to postawa skruchy, postawa pokory wobec Boga, postawa otwierania serca i pokazywania ran.
Ewangelia dzisiejsza przypomina nam, że ten powrót do Boga to jest wpisywanie tego największego przykazania. Tego przykazania, o którym już słyszeliśmy w Wielkim Poście. Bóg jest Bogiem Jedynym. Nie ma innego Boga. Trzeba Go pokochać całym sercem, całą duszą, całym umysłem, całą swoją mocą, a bliźniego – jak siebie samego.