Zgromadzenie Panien Prezentek posiada zatwierdzenie papieskie, gdyż istnieją dokumenty źródłowe, które nas całkowicie o tym upewniają. Do nich zaliczyć należy między innymi dokument królowej Ludwiki Marii, wydany 8 stycznia 1661 r., dokument króla Jana Kazimierza wydany w Warszawie 11 maja, 1662 r., a także urzędowy dokument notariusza Konsystorza krakowskiego Adama Styrkowskiego z lat 1701-1714 „Informatio super facto”, który mówi, że była wystosowana prośba o przekształcenie Instytutu Zofii Czeskiej na kongregację zakonną. Papież Aleksander VII przychylił się do tej prośby.
Biskup Piotr Gembicki nie zdążył jednak sprawy wprowadzić w życie z powodu wojny szwedzkiej (1655-1658), przez cały bowiem okres wojny przebywał poza diecezją, zmarł na Śląsku w r. 1657. Dopiero jego następca, bp Andrzej Trzebicki doprowadził sprawę założenia zgromadzenia zakonnego do pomyślnego końca. Polecił konsekrować kaplicę i ołtarz główny w istniejącej od 1627 r. kaplicy w Domu Zofii Czeskiej przy ul. Szpitalnej. Konsekracji dokonał 31 sierpnia 1659 roku biskup sufragan Mikołaj Oborski. W następnym roku, 13 stycznia 1660, biskup Andrzej Trzebicki zatwierdził ustawy Zgromadzenia wzorowane na Regule św. Eufemii w Rzymie. O wspomniane ustawy postarał się bp Piotr Gembicki, a zgodził się na nie papież Aleksander VII. Bp Andrzej Trzebicki zatwierdzając Ustawy, zatwierdził również spowiedników i kapelanów. W dokumentach pojawia się nazwa Zgromadzenie świeckich panien pod nazwą Ofiarowania NMP według reguły św. Eufemii na ulicy Szpitalnej w Krakowie.
Nazwa Zgromadzenia wskazuje na to, że Siostry Prezentki od samego początku różniły się regułą i życiem od istniejących już w kościele zakonów – jak benedyktynki, klaryski, dominikanki – tym, że żyjąc we wspólnocie zakonnej ślubami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa podjęły dzieło apostolskie, polegające na opiece, wykształceniu i wychowaniu sierot i dziewcząt ubogich. Życie we wspólnocie miało służyć siostrom do realizacji charyzmatu, jaki odkryła Matka Zofia Czeska widząc opuszczone i zaniedbane dziewczęta. Nowa forma życia wspólnotowego dawała większą swobodę w pełnieniu charyzmatu Zgromadzenia.
Nowo powstające Zgromadzenie objęła swoją opieką królowa Ludwika Maria, żona króla Jana Kazimierza, która 8 stycznia 1661 roku wydała dekret protekcyjny.
W czasach, gdy Zgromadzeniem kierowała następczyni Matki Zofii Czeskiej, siostra Katarzyna Albiczówna, przyszedł czas prób i doświadczeń spowodowany bezpośrednio nieszczęściami losowymi jak wojny, które dotknęły Rzeczpospolitą, zarazy i powodzie. W Domu Panieńskim cały czas przebywało około 40 dzieci, które kształcono, a sierotom, które straciły rodziców na wojnie, czy w czasach klęsk żywiołowych udzielano dachu nad głową i pomocy.