Pontyfikaty Jana Pawła II i Benedykta XVI naznaczone są nauczaniem na temat miłości Boga do człowieka. Druga z kolei Encyklika Jana Pawła II zatytułowana Dives in misericordia (1980) traktuje o Bogu bogatym w miłosierdzie. Ukazała się w tryptyku encyklik dotyczących tajemnicy Boga: Redemptor hominis – Odkupiciel człowieka (1979) i Dominum et vivificantem - Pan i Ożywiciel (1986). Miłosierdzie jest dla Jana Pawła II kluczem do poznania Boga i doświadczenia jego obecności w życiu.
Nie przypadkiem papież Benedykt XVI rozpoczął swój pontyfikat od Encykliki Deus caritas est – Bóg jest miłością (2005) mówiącej o tajemnicy Boga objawiającego się przez miłość. Miłosierdzie Boga, które charakteryzuje relację Boga do człowieka jest nie tylko znakiem obecności Boga we współczesnym świecie i w losach ludzi, ale jest również szeroką płaszczyzną porozumienia się człowieka z drugim człowiekiem.
Miłosierdzie może być redukowane do działalności charytatywnej, dobroczynnej, dlatego musimy uświadomić sobie, czym jest miłość miłosierna dla chrześcijanina i jak może ona otwierać nas dziś na Boga i na drugiego człowieka. Wielcy Papieże naszych czasów pomagają nam zrozumieć istotę miłosierdzia chrześcijańskiego.

Zagadnienie relacji miłosierdzia do filantropii obejmuje trzy wielkie problemy, które charakteryzują stosunek człowieka do Boga. Miłosierdzie jest zasadniczo miłosierdziem Boga, które jako przymiot własny Boga określa Jego działanie w stosunku do świata i do człowieka. Miłosierdzie człowieka jest próbą odpowiedzi stworzenia na miłość Stwórcy. Filantropia natomiast jest życzliwością do człowieka jako istoty stworzonej przez Boga. W potocznym rozumieniu filantropia jest działalnością dobroczynną podobną do działalności charytatywnej. Motywem filantropii jest miłość do człowieka, natomiast motywem działalności charytatywnej jest miłość do Boga.
Problematyce Miłosierdzia Bożego i miłosierdzia realizowanego przez człowieka jako działalność charytatywna wiele uwagi poświęcił w swoim nauczaniu Ojciec Święty Jan Paweł II w Encyklice o Bogu bogatym w Miłosierdzie, Divus In misericordia (1980). Temat miłości - caritas i działalności charytatywnej rozwijał Papież Benedykt XVI w Encyklice Deus caritas est. Ciekawe refleksje na temat relacji miłosierdzia chrześcijańskiego do filantropii znajdziemy w dramacie ks. Karola Wojtyły pt. Brat naszego Boga, w którym autor wchodzi w polemikę z zarzutami stawianymi miłosierdziu chrześcijańskiemu rozumianemu jako filantropia.

Poznanie tajemnicy Boga, który objawia człowiekowi Miłość Miłosierną przez „zasłonę wiary", owocowało w życiu św. Siostry Faustyny jako styl życia obejmujący całkowite zaufanie Bogu, postawę pokory i odważne głoszenie miłosierdzia światu. W przeżyciu ciemności i światła poznania Boga, Apostołka Bożego Miłosierdzia odkryła prawdę o tym, że jest dzieckiem Boga, który jak Ojciec pochyla się nad bezradnym stworzeniem obdarzając poczuciem bezpieczeństwa i pokoju. Elementami składowymi życia według Bożego Miłosierdzia dla Siostry Faustyny było doświadczenie nadziei i ubóstwa duchowego w ciemnej nocy ducha będące znakiem pojawiającego się w duszy światła Słowa Wcielonego.
Poznanie Boga w doświadczeniu miłości prowadziło Mistyczkę z Krakowa do całkowitego zaufania, które wyrażało się w postawie wiary wymaganej przez Chrystusa wobec proszących o łaskę specjalną, jak kobieta kananejska (Mt 15, 21-28), setnik (Mt 8, 10) czy kobieta cierpiąca na krwotok (Mk 5, 24-34). Była to wiara gorąca zawierąjaca całkowita ufność w boską moc Chrystusa, która razem z oddaniem siebie do dyspozycji stawała się fundamentem dziecięctwa duchowego. Siostra Faustyna odkryła w nocy ciemnej, że człowiek w swoim ubóstwie niewiele może ofiarować Bogu poza całkowitym zaufaniem, który tym bardziej obdarza, im bardziej dusza otworzy się na Niego w swoim ubóstwie.

Św. Siostra Faustyna, nazwana przez Jana Pawła II darem Boga dla naszych czasów, od kilku dziesięcioleci wywiera znaczny wpływ na współczesny świat przypominając prawdę o Bogu Miłosierdzia. Autorka Dzienniczka stanowiącego dziś cenną perłę polskiej literatury mistycznej zachwyca i budzi podziw nie tylko prostych ludzi, których uczy jak rozmwiać z Bogiem, ale również teologów prostotą i głębią mówienia o Bożych tajemnicach i możliwości doświadczenia obecnści Boga w swoi wnętrzu. Jest przede wszystkim świadkie Boga miłosierdzia nieustannie obecnego w dziejach świata i w losie człowieka. Właśnie miłosierdzie Boże, o którym Siostra Faustyna mówi z tak wielkim przekonaniem jest kluczem do zrozumienia Boga, który nigdy nie przestał kochać człowieka i jest mu bliski przez swojego Syna Jezusa Chrystusa w największym cierpieniu i w śmierci. Miłosierdzie jest również znakiem zrozumienia siebie samego przez człowieka, który nieustannie potrzebuje miłosierdzia Bożego i zawsze jest zdolny do dzielenia się miłosierdziem.
Misja Apostołki Bożego Miłosierdzia wpisuje się w posłanie apostołów, których osobiście powołał Chrystus do głoszenia prawdy o Bogu, Ojcu miłosierdzia. Próba opisania jej posłannictwa w perspektywie zadania wyznaczonego jej przez Pana Jezusa ukaże najpierw, kim jest apostoł w historii zbawienia, szczególnie w dziele Odkupienia. Następnie przedstawimy misję niektórych mężczyzn i kobiet, którzy w dziejach Kościoła stali się znakiem obecności Boga w jego dziejach. Na koniec poddamy analizie zadania Apostołki Bożego Miłosierdzia i sposób realizowania zadań wyznaczonych jej przez Jezusa Miłosiernego.

W tradycji chrześcijańskiej kierownictwo duchowe wyraźnie związane jest ze spowiedzią sakramentalną, chociaż różni się od niej co do istoty . Sakrament pokuty, z woli Chrystusa, jest skutecznym znakiem przebaczającej miłości Boga, która wyraża się poprzez sakramentalne rozgrzeszenie. Udziela go wyświęcony szafarz działający "w imieniu Chrystusa" - in persona Christi (por. 2 Kor 5,20). Dzięki sakramentalnemu rozgrzeszeniu, grzesznik otrzymuje od Miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i dostępuje pojednania z Kościołem, któremu zadał ranę.

Zgodnie z nauką Soboru Trydenckiego, sakrament pokuty jest porównywany do „trybunału Bożej sprawiedliwości" określanej dziś „trybunałem miłosierdzia", w którym chrześcijanin odsłania swoje grzechy, postanawia wyrzec się grzechu oraz przyjmuje pokutę nałożoną przez kapłana . Poza charakterem sądowniczym, nauka Kościoła dostrzega w sakramencie pokuty wymiar leczniczy podkreślający prawdę, że Chrystus jako „lekarz duszy" podnosi ją z upadków, umacnia do walki ze złem i dodaje siły do czynienia dobra. Podstawowym aktem penitenta jest żal za grzechy, w którym grzesznik wyraża odrzucenie grzechu i postanawia nie grzeszyć w przyszłości ze względu na miłość Boga. W ten sposób sakrament pokuty staje się szczególnym miejscem doświadczenia przebaczającej miłości i dobroci Boga oraz początkiem wewnętrznej przemiany i rozwoju życia duchowego.

Św. Siostra Faustyna, nazwana przez Jana Pawła II darem Boga dla naszych czasów, od kilku dziesięcioleci wywiera znaczny wpływ na współczesny świat przypominając prawdę o Bogu Miłosierdzia. Autorka Dzienniczka stanowiącego dziś cenną perłę polskiej literatury mistycznej zachwyca i budzi podziw nie tylko prostych ludzi, których uczy jak rozmwiać z Bogiem, ale również teologów prostotą i głębią mówienia o Bożych tajemnicach i możliwości doświadczenia obecnści Boga w swoi wnętrzu. Jest przede wszystkim świadkie Boga miłosierdzia nieustannie obecnego w dziejach świata i w losie człowieka. Właśnie miłosierdzie Boże, o którym Siostra Faustyna mówi z tak wielkim przekonaniem jest kluczem do zrozumienia Boga, który nigdy nie przestał kochać człowieka i jest mu bliski przez swojego Syna Jezusa Chrystusa w największym cierpieniu i w śmierci. Miłosierdzie jest również znakiem zrozumienia siebie samego przez człowieka, który nieustannie potrzebuje miłosierdzia Bożego i zawsze jest zdolny do dzielenia się miłosierdziem.

Misja Apostołki Bożego Miłosierdzia wpisuje się w posłanie apostołów, których osobiście powołał Chrystus do głoszenia prawdy o Bogu, Ojcu miłosierdzia. Próba opisania jej posłannictwa w perspektywie zadania wyznaczonego jej przez Pana Jezusa ukaże najpierw, kim jest apostoł w historii zbawienia, szczególnie w dziele Odkupienia. Następnie przedstawimy misję niektórych mężczyzn i kobiet, którzy w dziejach Kościoła stali się znakiem obecności Boga w jego dziejach. Na koniec poddamy analizie zadania Apostołki Bożego Miłosierdzia i sposób realizowania zadań wyznaczonych jej przez Jezusa Miłosiernego.

Jan Paweł II podczas kanonizacji św. Faustyny Kowalskiej 30 kwietnia 2000 roku przypomniał, że orędzie miłosierdzia głoszone nieustannie przez Kościół, a przypomniane dzięki objawieniom św. Siostry Faustyny staje się dziś częścią doświadczenia człowieka zagubionego pośród różnych ideologii i prądów myślowych przełomu XX i XXI wieku. W tajemnicy Bożego Miłosierdzia chrześcijanin odnajduje prawdziwe oblicze Boga, bliskiego człowiekowi i prawdziwe oblicze człowieka potrzebującego miłosierdzia i gotowego czynić miłosierdzie . Ta prawda znajduje się w centrum nauczania Jana Pawła II wyrażonego w Encyklice Dives in misericordia (1980). Ojciec Święty powracał do niej wielokrotnie, kiedy polemizował z „teologią śmierci Boga", czy też gdy wykazywał błędy współczesnych totalitaryzmów, które usiłują usunąć Boga z historii ludzkiej.

Dokonując konsekracji Bazyliki Bożego Miłosierdzia w Krakowie Jan Paweł II jeszcze raz podkreślił, że współczesny świat potrzebuje Bożego Miłosierdzia oraz postawił Kościołowi zadanie przybliżanie światu tajemnicy Miłosierdzia Bożego: „Dlatego dziś w tym sanktuarium chcę dokonać uroczystego aktu zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu. Czynię to z gorącym pragnieniem, aby orędzie o miłosiernej miłości Boga, które tu zostało ogłoszone przez pośrednictwo św. Faustyny, dotarło do wszystkich mieszkańców ziemii napełniło ich serca nadzieją. Niech to przesłanie rozchodzi się z tego miejsca na całą naszą umiłowaną Ojczyznę i na cały świat. Niech się spełnia zobowiązująca obietnica Pana Jezusa, że stąd ma wyjść „iskra, która przygotuje świat na osteczne Jego przyjście" (por. Dz 1732). Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać. Trzeba przekazywać światu ogień miłosierdzia. W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście! To zadanie powierzam wam, drodzy bracia i siostry, Kościołowi w Krakowie i w Polsce oraz wszystkim czcicielom Bożego Miłosierdzia, którzy tu przybywać będą z Polski i z całego świata" .

Temat wystąpienia - „Św. Siostra Faustyna Faustyna Kowalska (1905-1938) Doktorem Kościoła" – brzmi prowokacyjnie. Jest pytaniem skierowanym do nas wszystkich, czy św. Siostra Faustyna, znana całemu światu jako Apostołka Bożego Miłosierdzia i Sekretarka Jezusa Miłosiernego, może otrzymać tytuł Doktora Kościoła. Idąc dalej w naszej refleksji nad Siostrą Faustyną w 100-lecie jej urodzin pytamy, co to znaczy być Doktorem Kościoła? Kto może być Doktorem Kościoła? Na jakich warunkach można zostać Doktorem Kościoła? Czy prosta zakonnica, która całe życie zakonne pracowała w piekarni, w kuchni, w ogrodzie i na furcie, czy może być Doktorem Kościoła?

Odpowiedź na powyższe pytania domaga się poszerzonej refleksji na temat tego, kto to jest Doktor Kościoła i jak chrześcijanin może zostać Doktorem Kościoła. Interesuje nas również pytanie, jakie warunki należy spełnić, by zostać Doktorem Kościoła. Chcemy również zapytać, czy św. Siostra Faustyna spełnia warunki, by otrzymać tytuł Doktora Kościoła.

Kanonizacja Siostry Faustyny Kowalskiej w dniu 30 kwietnia 2000 roku przez Jana Pawła II i wprowadzenie Święta Bożego Miłosierdzia dla całego Kościoła katolickiego stawia Kościół w Polsce w nowej sytuacji. Wyniesienie do chwały ołtarzy jest jednocześnie ukazaniem światu i zaproponowaniem jej drogi do Boga i nabożeństwa do Bożego Miłosierdzia. Siostra Faustyna proponuje światu nowy model duchowości opartej na doświadczeniu Boga w tajemnicy Jego Miłosierdzia, który ma jednocześnie charakter pasyjny i paschalny. Mistyczka z Krakowa nie przestaje głosić orędzie miłosierdzia, które powierzył jej Pan Jezus w prywatnych objawieniach, przypominające światu, że Bóg jest miłosierny, a szczytem objawienia tej prawdy jest śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa.

Apostołka Bożego Miłosierdzia przekazuje również konkretne formy nabożeństwa do Bożego Miłosierdzia, które są sposobem uczczenia Boga miłosierdzia. W nowych formach nabożeństwa, przekazanych przez św. Faustynę, centralne miejsce zajmuje postawa ufności oraz cześć oddawana obrazowi Jezusa Miłosiernego, obchodzenie Święta Miłosierdzia, odmawianie Koronki i spełnianie uczynków miłosierdzia .

O IX pielgrzymce Jana Pawła II do Ojczyzny powiedziano już bardzo wiele. Na spotkanie z Ojcem Świętym do Łagiewnik, na Błonia i do Kalwarii Zebrzydowskiej przybyły miliony wiernych. Słowa Piotra naszych czasów były przyjmowane w modlitewnym skupieniu zapadając głęboko w sercu. W Krakowie panowała atmosfera radosnego święta. Papież zostawił przesłanie Bożego Miłosierdzia zobowiązując nas do wcielenia go w życie.

Temat Bożego Miłosierdzia zajmował bardzo ważne miejsce w nauczaniu papieskim. Już w jednej z pierwszych encyklik pt. Dives in misericordia (1980), stał się kanwą do mówienia o tajemnicy Boga Ojca. W ostatnich latach temat miłosierdzia pojawiał się w wypowiedziach Jana Pawła II z nową mocą. Okazją do tego były wydarzenia wielkiego Jubileuszu 2000-lecia chrześcijaństwa oraz kanonizacja św. Siostry Faustyny. Orędzie Bożego Miłosierdzia stało się w tym roku motywem przewodnim całej pielgrzymki Ojca Świętego do Polski.
Podczas uroczystości konsekracji świątyni Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach (17.08.2002), na zakończenie swojej homilii, Jan Paweł II dokonał aktu zawierzenia świata Bożemu Miłosierdziu: „Dlatego dziś w tym sanktuarium chcę dokonać uroczystego aktu zawierzenia świata Bożemu miłosierdziu. Czynię to z gorącym pragnieniem, aby orędzie o miłosiernej miłości Boga, które to zostało ogłoszone przez pośrednictwo św. Faustyny, dotarło do wszystkich mieszkańców ziemi i napełniało ich serca nadzieją" (Miłosierdzie Boże jedyną nadzieją, Homilia w Krakowskich Łagiewnikach, 17 sierpnia 2002, w: Bóg bogaty w miłosierdzie, Kraków 2002, s. 77).

Tajemnica Opatrzności Bożej interesuje człowieka od początku jego istnienia jako istoty świadomej swoich ograniczeń i nie zawsze mogącej wpływać na losy świata. Doświadczenie niemocy wobec zła towarzyszyło już pierwszym rodzicom w raju, kiedy ulegli namowie szatana. Bóg Stwórca jednak już na początku (Rdz 3,15) powiedział do pierwszych rodziców, że On kieruje światem, a nie zło, dlatego zapowiedział przyjście Zbawiciela, który objawi światu, jak wielka jest miłość Boga do człowieka.
W Piśmie świętym Bóg objawia się człowiekowi jako Stwórca i Pan wszelkiego stworzenia, który czuwa nad wszechświatem poprzez porządek i prawa, które ustala. Opatrzność (gr. pronoia) oznacza czujną troskliwość Stwórcy i Ojca (Mdr 14,3; 17,2), który troszczy się o pokarm dla człowieka i zwierząt (Ps 145,15 nn; 104,27 nn). Przejawia się ona w historii świata i człowieka nie jako magiczna siła, która pozwala uniknąć fatalnych wypadków, lecz jako opieka wymagająca współpracy i dokonywania wolnych wyborów.
Odkrywanie obecności Boga w świecie dokonuje się nieustannie przez kontemplowanie piękna świata i przez patrzenie na ludzi, którzy świadczą swoim życiem, że miłość jest większa niż zło. Wielką rolę w przypomnieniu światu o milości miłosiernej Boga odegrała św. Siostra Faustyna Kowalska (1905-1938). Przypominając o Miłosierdziu Bożym jako „największym przymiocie Boga" jednocześnie wskazuje na Jego obecność w dziejach świata przez Opatrzność Bożą. Poznanie Bożego Miłosierdzia prowadzi do odkrycia Opatrzności Bożej kierującej światem i jej planów wobec człowieka.

„Córko Moja, mów kapłanom o tym niepojętym miłosierdziu Moim. Palą Mnie płomienie miłosierdzia, chcę je wylewać na dusze, nie chcą dusze wierzyć w moją dobroć" (Dz 177).

To proste wezwanie skierował Pan Jezus do św. Siostry Faustyny Kowalskiej zaraz na początku przekazywania jej orędzia Bożego Miłosierdzia prosząc, aby przekonywała kapłanów do włączenia się w głoszenie światu tajemnicy miłosierdzia Boga. Przesłanie Jezusa Miłosiernego było kierowane do kapłanów, jako szafarzy Bożego Miłosierdzia w sakramencie pokuty i w Eucharystii, która jest źródłem miłosierdzia oraz do głosicieli Słowa Bożego. Podjęcie misji głoszenia i ukazywania światu Miłosierdzia Bożego przez kapłana jest możliwe pod warunkiem, że on sam doświadczy bliskości Boga miłosierdzia w spotkaniu z Chrystusem Najwyższym Kapłanem i swoim Mistrzem.
Głoszenie miłosierdzia wymagało wielu oddanych współpracowników, którzy byliby gotowi jak Siostra Faustyna przyjąć prawdę o tajemnicy Boga miłosierdzia i odważnie pójść z nią do świata. Szczególną rolę odegrali w wypełnieniu tej misji: abp Romuald Jałbrzykowski, ks. Michał Sopoćko, ks. Józef Andrasz TJ oraz wielu innych kapłanów, którzy wspierali dzieło miłosierdzia. Po śmierci Siostry Faustyny jej misję podjęli biskupi i kapłani z Ojcem Świetym Janem Pawłem II na czele, który rozpoczął proces beatyfikacyjny Apostołki Bożego Miłosierdzia a w Encyklice Dives in Misericordia przypomniał Kościołowi prawdę o Bogu miłosierdzia.

Prawda o Bożym Miłosierdziu, stanowiąca centralny motyw pontyfikatu Jana Pawła II, pojawiła się jego w nauczaniu już na początku pontyfikatu w Encyklice Dives in misericordia („Bóg bogaty w miłosierdzie" - 1981). Dokument papieski stanowi, obok Encykliki Redemptor hominis („Odkupiciel człowieka" - 1978) i Dominum et vivificantem („Pan i Ożywiciel" – 1983) część wielkiej trylogii dogmatycznej, w której Papież mówi do współczesnego człowieka o Bogu objawiającym się człowiekowi jako Trójca Święta – Ojciec, Syn i Duch Święty. Miłosierdzie jest kluczem do zrozumienia tajemnicy Boga i człowieka. Charakteryzuje ono Boga objawiającego się człowiekowi w Historii Zbawienia. Jest głównym tematem nauczania Chrystusa i zostaje w pełni ukazane w tajemnicy zbawienia, w Jego śmierci i Zmartwychwstaniu. Miłosierdzie jest jednocześnie szczególną szansą dla człowieka, ponieważ przez nie może on doświadczyć bliskości Boga, który jest miłosierny.

W czasie beatyfikacji Siostry Faustyny Kowalskiej w II Niedzielę Wielkanocną 18 kwietnia 1993 roku w Rzymie Jan Paweł II podkreślił, że tajemnica Bożego Miłosierdzia, którą Bóg przypomniał całemu światu przez pokorną zakonnicę z Polski jest „proroczym wołaniem do świata". Dla całej ludzkości zmęczonej strasznymi wojnami, orędzie miłosierdzia stało się znakiem nadziei, wskazującym na obecność Boga obdarowującego miłością i możliwość odrodzenia duchowego człowieka.

Doświadczenie tajemnicy Boga, który objawia człowiekowi Miłość Miłosierną przez „zasłonę wiary", owocowało w życiu św. Siostry Faustyny jako styl życia obejmujący całkowite zaufanie Bogu, postawę pokory i odważne głoszenie miłosierdzia światu. W przeżyciu ciemności i światła poznania Boga, Apostołka Bożego Miłosierdzia odkryła prawdę o tym, że jest dzieckiem Boga, który jak Ojciec pochyla się nad bezradnym stworzeniem obdarzając poczuciem bezpieczeństwa i pokoju. Elementami składowymi życia według Bożego Miłosierdzia dla Siostry Faustyny było doświadczenie nadziei i ubóstwa duchowego w ciemnej nocy ducha będące znakiem pojawiającego się w duszy światła Słowa Wcielonego.

Poznanie Boga w doświadczeniu miłości prowadziło Mistyczkę z Krakowa do całkowitego zaufania, które wyrażało się w postawie wiary wymaganej przez Chrystusa wobec proszących o łaskę specjalną, jak kobieta kananejska (Mt 15, 21-28), setnik (Mt 8, 10) czy kobieta cierpiąca na krwotok (Mk 5, 24-34). Była to wiara gorąca zawierąjaca całkowita ufność w boską moc Chrystusa, która razem z oddaniem siebie do dyspozycji stawała się fundamentem dziecięctwa duchowego. Siostra Faustyna odkryła w nocy ciemnej, że człowiek w swoim ubóstwie niewiele może ofiarować Bogu poza całkowitym zaufaniem, który tym bardziej obdarza, im bardziej dusza otworzy się na Niego w swoim ubóstwie.

Orędzie Miłosierdzia dociera dziś po krańce świata dzięki św. Siostrze Faustynie. Obok niej dostrzegamy coraz wyraźniej postać bł. ks. Michała Sopoćki - kapłana, spowiednika i teologa, powiernika wielkiej tajemnicy Bożej. Stanął on odważnie przy Siostrze Faustynie, by wsłuchiwać się w głos Boga i stawać się uczniem Jezusa Miłosiernego. Posługa Bożemu miłosierdziu stała się czynnikiem decydującym w jego życiu. Kształtowała całą jego postawę jako kapłana i teologa.

Pan Jezus wskazał go Siostrze Faustynie w wewnętrznym widzeniu jako pomoc w rozpoznawaniu Orędzia Miłosierdzia. Bł. ks. Michał Sopoćko podjął to wyzwanie, gdy św. Faustyna w Wilnie, latem 1933 roku zwróciła się do niego z prośbą o pomoc w realizowaniu Bożego wezwania. Nie przeraził się, gdy przekazała mu tajemnicę Bożego Miłosierdzia, którą Pan Jezus jej odsłaniał. Nie zlekceważył głosu Bożego. Upewnił, że ma do czynienia z Bożym działaniem w duszy Siostry Faustyny. Zaangażował całą swoją wiedzę i autorytet profesora teologii Uniwersytetu Wileńskiego, by zrozumieć i przekazać orędzie miłosierdzia Kościołowi i światu.