Udział w pracach Soboru Watykańskiego II w latach 1962-1965 oraz nominacja na Arcybiskupa Metropolitę Krakowskiego wyznaczyła nowy etap w życiu ks. Karola Wojtyły, który stał się bezpośrednim przygotowaniem do podjęcia misji Piotra naszych czasów. Doświadczenie Kościoła powszechnego, kontakty z Ojcami Soborowymi z całego świata oraz liczne podróże, a szczególnie do Ziemi Świętej ubogaciły Biskupa krakowskiego o nowe przeżycia, które znalazły odzwierciedlenie w jego poezjach. Utwory poetyckie odbijają wewnętrzny proces Poety stającego się mężem Kościoła, który bierze na swoje ramiona odpowiedzialność za wiarę i wspólnotę ludzi wierzących.
W latach 60-tych ks. abp Karol Wojtyła publikuje zawsze pod pseudonimem nowe utwory poetyckie, w których podejmuje problematykę narodową w kontekście wiary chrześcijańskiej. Wypowiada się zasadniczo na temat obecności Chrystusa w życiu społecznym, a jednocześnie powraca do osobistych tematów doświadczenia bliskości Zbawiciela. Dojrzały poeta patrzy również odważnie w przyszłość myśląc o swojej śmierci. Temat ten powróci z nową siłą w „Tryptyku rzymskim". Poeta zawsze ma świadomość dojrzewania we wierze i potrzeby dawania świadectwa.

Wśród problemów, które znalazły swoje odbicie w utworach poetyckich ks. Karola Wojtyły, od 1958 roku biskupa pomocniczego w Krakowie, na pierwsze miejsce wysuwa się temat pracy ludzkiej i człowieka jako jej podmiotu („Kamieniołom") oraz wiary jako świadomego aktu człowieka, przez który dokonuje on wyboru Boga („Narodziny wyznawców"). W utworach poetyckich słychać echo wizytacji biskupiej w parafii i spotkania z ludźmi, dla których biskup reprezentuje Chrystusa – Pasterza przynoszącego umocnienie w wierze. Wiersze tego okresu niosą doświadczenie Soboru Watykańskiego II, w którym uczestniczył młody biskup pomocniczy z Krakowa. Odbijają jego osobiste zaangażowanie w prace soborowe i pochylenie nad tajemnicą Kościoła. Wyraźnie zarysowuje się również temat dojrzewania wiary w czasie pielgrzymek do Ziemi Świętej („Wędrówka do Miejsc Świętych"). Fascynacji ziemią Zbawiciela towarzyszy głęboka refleksja nad wiarą i doświadczenie bliskości Chrystusa.
Poeta traktuje poezję jako sposób wyrażania swojego wnętrza i głębokiej refleksji nad otaczającą rzeczywistością, w której odkrywa obecność Boga objawionego w Chrystusie i nieustannie obecnego w drugim człowieku.

Młodzieńcze poezje Karola Wojtyły obejmujące lata wojny do czasu wstąpienia do Seminarium Duchownego w Krakowie naznaczone są poszukiwaniem Boga. Początkiem tej drogi jest doświadczenie obecności Boga w świecie, w pięknie i wielkości natury, w zjawiskach przyrody i w nieskończonej głębi ducha ludzkiego. Od zachwytu nad strumieniem światła, Poeta przechodzi do pytań o jego początek i cel. Odkrywa Boga, który jest początkiem wszystkiego, i do którego zmierza całe stworzenie. Tematy egzystencjalne kontynuuje w utworach powojennych próbując opisać swoje doświadczenie spotkania z Jezusem i Jego Matką.
Młody Karol Wojtyła przechodzi od doświadczenie ogólnoludzkiego do osobowego spotkania z Chrystusem, który doświadcza całkowitego ogołocenia. W bezradności Zbawiciela na krzyżu odkrywa swoje życie. Utożsamia się z Nim i odważnie bierze na siebie swój los. Zanurza się w Bogu obecnym w Eucharystii. Ze zjednoczenia z Nim czerpie siłę dla swojego życia.
Poezje Karola Wojtyły, napisane w czasie II wojny światowej obejmują: Pieśń o Bogu ukrytym, Pieśń o blasku wody, Matka, Myśl jest przestrzenią dziwną . Widać w nich wyraźnie dojrzewanie Poety, który odważnie podejmuje swoje życie jako zadanie.

Poezje Karola Wojtyły – młodego gimnazjalisty z Wadowic, studenta polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, kleryka Seminarium Duchownego, księdza, biskupa, kardynała i papieża – budzą od chwili wyboru Papieża Polaka na stolicę Piotrową duże zainteresowanie. Są one niewątpliwie istotnym kluczem do poznania duchowego wnętrza Ojca Świętego Jana Pawła II, jego dojrzewania duchowego i jego osobistej relacji do Boga. Ukazują jego wizję świata, sposób ujmowania wartości, relacji międzyludzkich i odniesienia do siebie samego.
Utwory poetyckie towarzyszą duchowemu dojrzewaniu Karola Wojtyły od wczesnych lat gimnazjalnych, kiedy zaczął sobie uświadamiać własną tożsamość duchową, przez burzliwe lata wojny i okupacji, trudne czasy komunizmu socjalistycznego, aż po przyjęcie odpowiedzialności za kierowanie łodzią Piotrową – Kościołem powszechnym w Rzymie. Początków tej drogi duchowej należy szukać w czasach nauki w Gimnazjum Wadowickim, w tekstach, które odsłaniają pierwsze fascynacje ideowe i próby samookreślenia, wyznaczenia własnego miejsca w świecie. Początki są zawsze istotne w życiu poety na zasadzie pierwszych przeżyć, do których powraca się nieustannie.