Jesienią 1873 roku s. Łucja Szewczyk udała się do Warszawy w towarzystwie s. Magdaleny Boguckiej, z którą odbyła ostatni etap podróży z Ziemi Świętej przez Loreto do Ojczyzny. Warszawa w drugiej połowie XIX wieku była centrum życia gospodarczego i kulturalnego niewielkiej guberni najdalej wysuniętej na zachód w wielkim imperium rosyjskim. Szybko wzrastała liczba ludności ubogiej, szczególnie tej najbiedniejszej. Warszawa była też centrum odrodzenia religijnego dla ziem polskich pod zaborem rosyjskim.

            Ważną rolę w odnowie moralnej społeczeństwa odgrywali Księża Misjonarze przy kościele św. Krzyża i Kapucyni, wśród których wyróżniał się o. Honorat Koźmiński. Urodził się w 1829 roku w Białej Podlaskiej. Uczęszczał do gimnazjum w Płocku a następnie studiował wrchitekturę w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Uwięziony w 1846 roku po opuszczeniu więzienia wstąpił do Kapucynów w Warszawie w 1847 roku. W 1852 roku został wyświęcony na kapłana. Przez długie lata pełnił posługę spowiednika i kierownika duchowego. Kierował Trzecim Zakonem Franciszkańskim i organizował on "Żywy różaniec". Założył 26 zgromadzeń żeńskich i męskich, z których 18 przetrwało próbę czasu. Dał Kościołowi zgromadzenia bezhabitowe, ktore mogły przenikać różne środowiska społeczne.

            S. Łucja Szewczyk poznała osobiście bł. Honrata Koźmińskiego dzięki Felicji Piotrowskiej, która była kierowniczką przytułku na ul. Wilczej 7. Protektorem tego przytułku był o. Honorat. Dzięki wstawiennictwu Felicji Piotrowskiej udała się do Zakroczymia, gdzie w klasztorze mieszkał. o. Honorat, by skorzystać z kierownictwa duchowego. W Zakroczymiu odbyła rekolekcje pod kierunkiem o. Honorta  i rozeznała dalsza drogę życiową. Na ręce o. Honorata złożyła śluby tercjarskie i została odesłana do pracy w przytułku na ul. Wilczej 7. Między rokiem 1873 a 1878 s. Łucja pracowała w przytułku i była pod stałym kierownictwem duchowym o. Honrata.

            Po roku nowicjatu 24 sierpnia 1878 roku w Zakroczymiu s. Łucja złożyła śluby czasowe. Po ślubach czasowych w 1878 roku, s. Małgorzata Łucja Szewczyk powróciła do pracy w przytułku na ul. Wilczej 7, aby przez posługę chorym i ubogim rozeznać lepiej plany Boże. Przez dwa lata uczestniczyła w życiu nieznanego bliżej zgromadzenia bezhabitowego. W1880 roku udała się do Zakroczymia, gdzie zamieszkała i przyjęła do domu dwie samotne staruszki, którymi się opiekowała. W 1881 roku odnowiła śluby przyjmując imię Maria Małgorzata. Tym samym dała początek zgromadzeniu o pierwotnej nazwie "Siostrzyczki ubogich". Młode Zgromadzenie bł. Honorat oddał pod opiekę Matki Bożej Bolesnej umieszczając w Ustawach hasło: "Wszystko dla Jezusa przez Bolejące Serce Maryi". W 1881 roku, pod wpływem przeżycia wspomnienia Matki Bożej Bolesnej s. Małgorzata nadała Zgromadzeniu imię Córki Matki Bożej Bolesnej. Po przeniesieniu do Galicji Matka Małgorzata Łucja używała tylko tej nazwy.

            Wśród pierwszych sióstr była Maria Bronic, późniejsza autorka biografii Matki Szewczyk oraz młoda s. Rozalia. Siostry przyjmowały kolejne staruszki, którymi się opiekowały. W lipcu 1881 roku przeniosły się do nowo kupionego domu. Dom w Zakroczymiu stał centrum działalności młodego Zgromadzenia aż do 1891 roku, kiedy siostry przeniosły się do zaboru austriackiego.

            Około 1883 roku o. Honorat napisał dla sióstr pierwsze konstytucje, które nazwał "Statutami Siostrzyczek Ubogich". Wzorował się na statutach francuskich Sióstr Ubogich, których charyzmatem była opieka nad chorymi i ubogimi. Zgromadzenie to zostało założone w 1838 roku przez ks. Le Pollieur z Sain-Servan, a o. Honorat otrzymał ich statuty z Rzymu dzięki życzliwości ks. Józefa Azbijewicza (1857-1918). W 1883 roku Arcybiskup Warszawski Wincenty Teofil Popiel pobłogosławił dom sióstr w Zakroczymiu i zachęcił je do zachowania surowego życia i posługi chorym i ubogim.