Sługa Boża Małgorzata Łucja Szewczyk urodziła się w miejscowości Szepetówka koło Zasławia na Wołyniu (Ukraina) w 1828 roku, w katolickiej rodzinie szlacheckiej. Dziś miasto Szepetówka liczy około 43 tysiące mieszkańców i jest siedzibą rejonu w obwodzie chmielnickim. Położone jest nad rzeką Huska - dopływem Horynia. Pierwsza wzmianka o Szepetówce pochodzi z 1594 roku, a w 1619 roku otrzymała prawa miejskie. Przez wieki należała do Korony. Najpierw wchodziła w skład powiatu krzemienieckiego, a później ostrogsko-zasławskiego. W 1793 roku, po drugim rozbiorze Polski została włączona do Rosji. Po trzecim rozbiorze w 1795 roku Szepetówka weszła w skład powiatu zasławskiego guberni Wołyńskiej. W 1873 roku wybudowano stację kolei żelaznej. Po I wojnie światowej miejscowość należała do Ukrainy stanowiąc duży ośrodek polskości. W 1932 roku Szepetówka została siedzibą powiatu, obwodu Winnickiego. W 1937 roku powiat szepetowski wszedł w skład obwodu Kamieniecko-Podolskiego, a od 1954 roku obwodu Chmielnickiego. We wrześniu 1939 roku Sowieci założyli tu jeden z obozów zbiorczych dla polskich jeńców wojennych wziętych do niewoli po klęsce Wojska Polskiego; stąd między innymi NKWD wysyłało  jeńców do miejsc kaźni. W Szepetówce, jak pisze Józef Ignacy Kraszewski we "Wspomnieniach z Wołynia, Polesia i Litwy” (1840) istniały źródła wód leczniczych i zakłady uzdrowiskowe, powstałe około 1821 roku.

            Ojciec Sługi Bożej Łucji Szewczyk, Jan dzierżawił cukrownię w posiadłościach Sanguszków zapewniając rodzinie dostatnie życie. Matka Łucji, Marianna była jego drugą żoną. Z pierwszego małżeństwa Jan miał starszą córkę. Zawieruchy powstańcze sprawiły, że nie zachowały się do dziś żadne dokumenty dotyczące dzieciństwa Łucji Szewczyk. Nie znamy dokładnej daty i miejsca urodzin.

            Szczęśliwe dzieciństwo Łucji na Wołyniu przerwała śmierć ojca w 1835 roku, prawdopodobnie na skutek prześladowania ze strony caratu, jakie dotknęło społeczeństwo polskie po powstaniu listopadowym (1831). Podobny los spotkał pochodzącego z Wołynia św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, którego ojciec zmarł pozostawiając liczna rodzinę, a matka została zesłana na Sybir za działalność konspiracyjną.

            Jeszcze bardziej bolesna była dla dziewięcioletniej Łucji śmierć matki w 1837 roku. Matka bowiem wprowadzała swoją córkę w bliską relację z Bogiem ucząc ją modlitwy i całkowitego zaufania Bogu. Po rodzicach Łucja odziedziczyła silną wolę i zdolność pokonywania trudności losu, pogodę ducha i chęć do pracy. Po śmierci matki, Łucją opiekowała się jej starsza siostra, która wyszła za mąż za administratora cukrowni.

            Nie zachowały się dokumenty dotyczące Pierwszej Komunii i Bierzmowania Łucji. Możemy się tylko domyślać, że zgodnie z ówczesnym zwyczajem przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej między dziewiątym a dwunastym rokiem życia, a Bierzmowanie przyjęła przed ukończeniem dwudziestego roku życia, prawdopodobnie z rąk biskupa łucko-żytomierskiego Kaspra Borowskiego, który rozpoczął rządy w diecezji w 1848 roku. Prawdopodobnie w tym czasie została tercjarką franciszkańską.

            Podstawowe wykształcenie Łucja otrzymała w domu rodzinnym, najpierw od swojej matki, a potem od przyrodniej siostry. To ona nauczyła młodszą siostrę czytać i pisać - jak pisze w Biografii siostra Weronika Bronic - oraz rachunków i katechizmu. Od przyrodniej siostry uczyła się również prowadzenia domu i wielu prac ręcznych jak haftowanie. W domu rodzinnym Łucja zapoznała się również z podstawami medycyny ludowej.

            Mimo braku wykształcenia klasycznego, Łucja Szewczyk posiadała wysoki poziom inteligencji praktycznej, umiejętność przystosowywania się do trudnych warunków i wielkie zaufanie w Opatrzność Bożą. Te naturalne cechy pozwoliły jej otworzyć serce na działanie łaski powołania i odpowiedzieć na głos Boga wzywającego ją do swojej służby.