Wracając z Warszawy do Hałcnowa Matka Małgorzata zabrała s. Koletę Wilkowską i probantkę Marię Nowak. Trochę później do Hałcnowa przybyła nowicjuszka Aniela Świrska.
5 czerwca 1892 miały miejsce pierwsze obłóczyny w nowopowstałym nowicjacie Serafitek.
11 czerwca 1892 roku władze carskie rozwiązały klasztor Kapucynów w Zakroczymiu. Część ojców i braci przeniosła się do Łomży, a druga część z o. Honoratem Koźmińskim do Nowego Miasta. W tej sytuacji Siostry Serafitki postanowiły sprzedać dom i większą część uzyskanych pieniędzy przeznaczyć na budowę nowego klasztoru w Oświęcimiu. W Częstochowie siostry przeniosły się z ul. św. Barbary na ul. św. Rocha, gdzie mogły przyjąć większą liczbę staruszek i gdzie ostatecznie został przeniesiony nowicjat dla kandydatek z zaboru rosyjskiego. 13 czerwca 1893 roku w Częstochowie miały miejsce trzy pierwsze obłóczyny.
W Hałcnowie szybko wzrastała liczba kandydatek, ponieważ wiele dziewczyn z całej okolicy wybierało życie poświęcone Chrystusowi i opiece nad chorymi i ubogimi. Matka Małgorzata otworzyła pracownię pościeli i szat liturgicznych zarabiając pieniądze na utrzymanie sióstr i podopiecznych. Atmosfera ciszy i pracy, wzajemnej miłości szacunku przyciągała ciągle nowe kandydatki do Zgromadzenia Serafitek. Z czasem Matka Małgorzata otworzyła nowy dom dla osób starszych w Oświęcimiu, a dom w Hałcnowie zmienił swój charakter stając się sierocińcem i jednocześnie domem formacyjnym dla sióstr.
W 1893 roku zarząd Zgromadzenia przeniósł się do Oświęcima, a w Hałcnowie znalazły miejsce 24 dzieci w wieku od 3 do 12 lat, które nie miały rodziców ani żadnych środków do życia. Sierociniec hałcnowski szybko stał się znany w całej okolicy. Dziewczynki po ukończeniu szkoły uczyły się prac domowych i zakładały swojej rodziny. Chłopcy po szkole podstawowej przechodzili do innej instytucji wychowawczej, aby przygotować się do zawodu.
W 1893 roku Matka Małgorzata otworzyła nowy dom w Żwycu, w którym znalazło miejsce przedszkole dla małych dzieci od 3 roku życia. S. Aniela Świrska i probantka Franciszka Nowak, które udały się do Żywca mieszkały w tym samy pomieszczeniu, które służyło jako sala dla dzieci w ciągu dnia. Przedszkola stały się nową formą działalności Sióstr Serafitek. Z czasem Zgromadzenie zaczęło prowadzić szkoły dla dzieci podejmując działalność charytatywno edukacyjną. Inspiracją dla opieki nad dziećmi była Matka Boża Bolesna, która wskazała założycielce Serafitek – opiekę nad dziećmi. W ten sposób charyzmat opieki nad chorymi i starszymi zostały poszerzony o nowy aspekt – dzieci znajdujące się w potrzebie.
W Statutach Zgromadzenia, zatwierdzonych w 1896 roku przez Kurię Krakowską czytamy, że siostry mają naśladować Matkę Bożą Bolesną w jej cierpieniu dzielonym z Chrystusem, w przyjmowaniu dzieci w imię Chrystusa, aby się nimi opiekować, w trosce o ludzi starszych i chorych. Podstawowym zadaniem sióstr ma być obrona dzieci opuszczonych przez rodziców przed zgorszeniem, ulga w cierpieniu chorym i przygotowanie starszych do dobrej śmierci (Ustawy, Wprowadzenie). Pomocą w wypełnieniu tej misji miał być czwarty ślub miłosierdzia, jaki składały Córki Matki Bożej Bolesnej, który zobowiązywał je do całkowitego poświęcenia się dla opieki nad dziećmi, chorymi i starszymi. W odnowionych Statutach z 1896 roku bł. Honorat Koźmiński w miejsce rozdziału o życiu ukrytym dodał rozdział poświęcony prowadzeniu przedszkoli i sierocińców (Statuty, część II, rozdział XVI).
Poprzez kolejne doświadczenia pracy z ubogimi i dziećmi charyzmat Serafitek ubogacał się w nowe aspekty duchowości skoncentrowanej na naśladowaniu Chrystusa i Jego cierpiącej Matki oraz świadczeniu miłosierdzia wobec najbardziej potrzebujących.